تو سرم رو به دوران میاندازی و تموم دنیارو روی شونههام م

تو سرم رو به دوران می‌اندازی و تموم دنیارو روی شونه‌هام می‌ریزی. تو من رو نگه می‌داری و تموم غم‌های دنیارو از چشم‌هام به درونم می‌ریزی. اما هنوز هم وقتی از دور نگاهت می‌کنم، همه چیزِ درونم وجودت رو ستایش میکنه.





.
.




ولكننی لما وجدتک راحلاً
بكيت دماً حتى بللت به الـثرى
هنگامی که تو را درحال رفتن دیدم
خون گریستم، تا آنجا که زمین تر شد.
[منسوب به قیس بن ملوح، یا همون مجنون]

بهمنِ چهارصد و دو
دو و سی هفت بامداد