بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
انتشار در زمین :
فَإِذَا قُضِيَتِ الصَّلَاةُ فَانتَشِرُوا فِي الْأَرْضِ وَابْتَغُوا مِن فَضْلِ اللَّهِ وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَّعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ - ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ انتشار یابید ﻭ ﻓﻀﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ.(سوره جمعه آیه 10)
فَانتَشِرُوا فِی الاَرضِ - در زمین انتشار یابید!!
مرحله ای است در سلوک تحت عنوان انتشار در زمین. و این مرحله ای است که بعد از وصل اتفاق می افتد. آنگاه که صلاة تمام می شود! مرحله قبل، جمع بود اما این مرحله انتشار است!
یکی الیاسی است و دیگری خضری یکی قبض است ودیگری بسط در مرحلهٔ انتشار، تو نباید به زمین بچسبی! نباید از اصحاب - اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ -(سوره توبه بخشی از آیه 38) باشی!
باید جاری شوی.
باید شجاعانه به سفر سلام کنی.
باید پشت سر گذاشتن را عملاً یاد بگیری.
اکنون دگر یکجا بودن و ساکن بودن خطاست.
باید با انتشار خود، نور وجود را انتشار دهی. آگاهی را وسعت بخشی. باید با ارکان دیگر هستی ارتباط زنده ایجاد کنی.
و این یک سفر خارق العاده در خلق است.
یک زیارت ناب از جریان حیات و پدیده هایش است.
یک خروج آگاهانه از غار خود است. سفری است که تمام نعمت هایی را که برای توست در آن نهاده اند. تو فضل خدا را در این پویایی خواهی یافت. به عبارتی؛ آن چه توراست، در این سفر است. رسیدن، در دل این سفر است.
تو با چنین سفری، با چنین انتشاری در زمین، دوباره زنده می شوی. سرپا می شوی. خودت می شوی. این انتشار، اصل نعمت و فضل خداست. وسعت وجود تو در گرو همین انتشار است و تو با این انتشار، خود جهان می شوی. این انتشار، برخوردار شدن بدون وابسته گشتن است. همچنان که می روی، به تو می دهند!
کسانی که از این انتشار بی خبرند و یا حاضر نیستند از جای به ظاهر با ثبات و گرم و نرم شان تکان بخورند، کسانی که نمی خواهند جاری شوند، بی شک همچون مردابی خواهند گندید. و چه حیف!
انتشار در زمین :
فَإِذَا قُضِيَتِ الصَّلَاةُ فَانتَشِرُوا فِي الْأَرْضِ وَابْتَغُوا مِن فَضْلِ اللَّهِ وَاذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيرًا لَّعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ - ﻭ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﮔﺰﺍﺭﺩﻩ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ انتشار یابید ﻭ ﻓﻀﻞ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮﻳﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ.(سوره جمعه آیه 10)
فَانتَشِرُوا فِی الاَرضِ - در زمین انتشار یابید!!
مرحله ای است در سلوک تحت عنوان انتشار در زمین. و این مرحله ای است که بعد از وصل اتفاق می افتد. آنگاه که صلاة تمام می شود! مرحله قبل، جمع بود اما این مرحله انتشار است!
یکی الیاسی است و دیگری خضری یکی قبض است ودیگری بسط در مرحلهٔ انتشار، تو نباید به زمین بچسبی! نباید از اصحاب - اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ -(سوره توبه بخشی از آیه 38) باشی!
باید جاری شوی.
باید شجاعانه به سفر سلام کنی.
باید پشت سر گذاشتن را عملاً یاد بگیری.
اکنون دگر یکجا بودن و ساکن بودن خطاست.
باید با انتشار خود، نور وجود را انتشار دهی. آگاهی را وسعت بخشی. باید با ارکان دیگر هستی ارتباط زنده ایجاد کنی.
و این یک سفر خارق العاده در خلق است.
یک زیارت ناب از جریان حیات و پدیده هایش است.
یک خروج آگاهانه از غار خود است. سفری است که تمام نعمت هایی را که برای توست در آن نهاده اند. تو فضل خدا را در این پویایی خواهی یافت. به عبارتی؛ آن چه توراست، در این سفر است. رسیدن، در دل این سفر است.
تو با چنین سفری، با چنین انتشاری در زمین، دوباره زنده می شوی. سرپا می شوی. خودت می شوی. این انتشار، اصل نعمت و فضل خداست. وسعت وجود تو در گرو همین انتشار است و تو با این انتشار، خود جهان می شوی. این انتشار، برخوردار شدن بدون وابسته گشتن است. همچنان که می روی، به تو می دهند!
کسانی که از این انتشار بی خبرند و یا حاضر نیستند از جای به ظاهر با ثبات و گرم و نرم شان تکان بخورند، کسانی که نمی خواهند جاری شوند، بی شک همچون مردابی خواهند گندید. و چه حیف!
۶۶۰
۰۱ آبان ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.