بیا ای جان به جان آتَش رَوا کُن

بیا ای جان به جان آتَش رَوا کُن
بِسوزان جان و تن دِل را رها کن
بِزَن  بَر آتَشَت ، این  هیمه ی تَن
هِزارن   شُعله بَر  اُفتاده   پا کُن
بِمیران  و به خاکِ   تیره ی  غَم
بِکُش این تَن دل از دُنیا جُدا کُن
حَریمِ  عِشق  را سوزانده اَم  مَن
قِصاصِ  کُشته ی  شیرین لَقا کُن
زِ جان خواهَم  تو را هَرگِز نَبینَم
اگر  دیدَم    تَرحُم   بَر  گِدا  کُن
گِدائی  می کُنَم  از  روی  ماهَت
مَگردان  رو  نَظَر   بَر  بینَوا  کُن