چراغم کور و دل کور و شبم کور

چراغم کور و دل کور و شبم کور
شُدم قُربانی و وز آشیان دور
نمانده   طاقتِ   ماندن   که  مانم
نه پای   رفتنم بر  چاله ی گور
سوارِ   مرکبی   بی  بند    و بارم
خودم گم گشته ودل گشته مخمور
دو دستان را کشیدم از دو عالم
زِ بس که  سر  زدم  با مکر مأمور
نمیدانم  در این دالان چه  سازم
چرا از عشقِ جانم مانده معذور
شدم   مجنون   عالم   در  بیابان
گنه    ناکرده   و محکومِ  مشهور
شویم دور وشویم دور وشویم دور