مَن و چِشمِ خَمار و باده ای بَس

مَن و چِشمِ خَمار و باده ای بَس
نَخواهَم   دَر جهانَم   آتشِ  کَس
رِسان خود را به آغوشَم دَما دَم
نمی خواهَم بِبینم جُز تو  نورَس
میانِ     شاخه های     گُلعُزاران
تَمامِ غُنچه ها  دَر پیشِ تو خَس
خودَم دیدَم که سَرو  کوچه  آنی
به پای تو کِشیده  پای خود  پَس
بیا  و  غُنچه ی  لَب  کُن شِکوفا
شکوفا  کُن گل و بَر دادِ دِل رَس