می ترسم از وقتی که دلتنگت بمانم

می‌ترسم از وقتی که دلتنگت بمانم
از بی تو بودن شعرهایی را بخوانم
بعد از تو من هم بی قرارم روز و شبها
بعد از تو دردی سخت می‌افتد به جانم
بی تو بمیرم بهترست از زنده ماندن
گر زنده باشم همچو مرده ناتوانم
سر می‌کنم با خاطراتت لحظه لحظه
با یادِ تو سوزد دلم، روحم، روانم
پس، می‌شود با من بمانی تا ته عمر؟
تا من ز هجرت شعر ناید بر زبانم؟!