فَدای    گِریه های   بی اَمانَت

فَدای    گِریه های   بی اَمانَت
فَدای  شُعله ی    روی   زَبانت
به قُربان لَبِ چون غُنچه ی تو
که دُرّ و  گُوهری  باشَد نِشانَت        
دهانَت  پُر  ز گوهَر  پُر  زباده
غُروبی  پَر  کِشَم بَر آشیانت
به بُن بستِ شقایق خانه داری
شَوم خود لاله زاری دَر خزانت
نبینم اشکِ چِشمَت روی گونه
زِ چِشمان می شوم رودِ رَوانَت
پریشان زُلفِ پُر بارَت چوخَرمَن
شَوَم خودسایه وخودسایه بانَت
از آن روزی که رَفتی بَر نَگشتی
به راهِ حَنجرم  شُد اُستخوانَت