بهاری بود و دِل بود و تو بودی

بهاری بود و دِل بود و تو بودی
به ناگه  دین و دِل با هم ربودی
زِ  آغوشت  بُریدی   ذَرّه  ذَرّه
سُرودِ  عاشقی   از   دِل  زُدودی
منِ بیدل شُدَم خود پاره سَنگی
به   راهِ  عابِرانِ   شَب   فُزودی
ولی دانَم   یکی  درسِ   وفا  را
به راهت مانده میخوانم سرودی
بیا ای جان که جان تازه  گیریم
اگَر چه  قَد و  قامت  را خَمودی