دلواپس غربت من نباش

دلواپس غربتِ من نباش ...

در این دیار پنجره ها ...

عادت دیرینه‌‌ای دارند به باران ...

و باران به خیسی خیابان ...

و خیابان‌ها به آدم‌هایِ تنها ...

آدم‌هایی‌ که در تاریکی‌ شب می‌‌دوند ...

تا زودتر به خانه‌های سردشان برسند ...

آدم‌هایی‌ که دردِ تنهایی خود را ...

فراموش می‌‌کنند ...

و به عزیزشان می‌‌نویسند ...

دلواپس غربت من نباش ...

اینجا بعد از تو ...

پنجره و باران ...

نزدیکترین‌ها هستند به من ...

و خیابان ...

خیابان هنوز هم راهیِ است ...

برای رسیدن ...

بیا ...