باز حرف تلخ گفتم بندها محکم شدند

باز حرف تلخ گفتم بندها محکم شدند
دشمنانم بیشتر شد، دوستانم کم شدند

سال ها از عشق گفتم هیچ کس حرفی نزد
از تو تا گفتم چراغ باز جو ها خم شدند

از تو ای نام تو از هر میوه ای ممنوع تر
قدسیان خوردند قدر گندمی آدم شدند

«فرّخ»ی! از ترس اعجازت دهان ها دوختند
با شکوهی! قهوه ها در استکان ها سم شدند

نوشدارویی ولی بسیار مردان پیش از این
در سراب سبز پیدا کردنت رستم شدند

سنگ می خوردی میان اشک نیشابوریان
سبزواری ها سر نعشت به مدح و ذم شدند

از چه ننویسم نوشتند از تو خوبان پیش از این
آن امیرانی که رگ دادند تا محرم شدند