◜:

◜:
بودنِ بعضی از آدما شبیه ساعت شنیه ؛ کنار خودت داریشون ، تو دستات داریشون ، اما هر لحظه حجمِ نبودنشون زیاد و زیادتر میشه، و تو هیچ کاری از دستت برنمیاد ؛ جز اینکه فقط تماشا کنی و ببینی کی آخرین دونه ی شن پایین میفته، آخرین بهونه ی بودن ، بعد اگه هم بخوای ساعت شنی رو زیر و رو کنی تا واسه چند لحظه هم که شده دوباره بودنشونو به دست بیاری ؛ تازه میفهمی که فقط انبوهی از "نبودن" ها رو زیر و رو کردی ‌.