در بعضی آلبومهای قدیمی و تکه پاره عکسهایی پیدا میشود

در بعضی آلبوم‌های قدیمی و تکه پاره، عکس‌هایی پیدا می‌شود که صورت کسی در تصویر سوراخ شده؛ بدنی بی‌سر، غریبه‌ای ناشناخته در میان یک عکس دسته‌جمعی.
دهه‌ها پیش از تولد شبکه‌های اجتماعی می‌شد با سوراخ کردن تصویر، کسی را بلاک کرد. آدمی خشمگین یا دل‌شکسته تیزی قیچی را در عکسی سیاه و سفید فرو می‌کرد و کله‌ی منفوری را می‌برید و منتظر می‌ماند گذشت زمان او را در حافظه‌اش کمرنگ کند. 
بدی زندگی در اینترنت این است که آدم‌های گذشته همیشه گوشه و کنار زندگی‌ت هستند. گاهی با تصویر کسی روبرو می‌شوی که دست کم ۲۰ سال از ملاقات فیزیکی‌اش می‌گذرد اما می‌دانی که تازگی ترفیع شغلی گرفته، زیر گردن برادرزاده‌اش را بوسیده و در دو طرفه کردن یک عشق پردست‌اندازِ یک طرفه ناموفق بوده.

تا وقتی کسی را بلاک نکرده باشی هر لحظه ممکن است جایی در زندگی‌‌ت سر و کله‌اش پیدا شود؛ کامنتش را زیر پستی ببینی یا اسمش را در لیست تماشاچی‌های استوری‌هایت.

سال‌هاست که تبدیل به اشباحی در زندگی هم شده‌ایم. گاهی از دیواری رد می‌شویم و سرکی در خانه بغل دستی دوران دبستان می‌کشیم و با رد شدن از پنجره سر از روزگار همسایه‌ای قدیمی در محله‌ای فراموش شده در می‌آوریم. در عین حال که سال‌هاست از هم بی‌خبریم، از کلیات زندگی هم مطلعیم. مدت‌هاست در جهان واقعی غریبه‌ایم اما هنوز برای سالگرد تولد یکدیگر کیک و قلب مجازی می‌فرستیم و برای هم آرزوی روزهای خوش و قلب و استخوان‌های سالم می‌کنیم.

زمانی می‌شد صورت آدم‌ها در عکسی کهنه را پاره کرد و او را برای همیشه از یاد برد اما حالا این اشباح پراکنده همه جا هستند؛ غریبه‌هایی صمیمی در زندگی دیگران.

#آنالی_اکبری