دلــت را خـانـه ی مـا کـن، مُـصـفّـا کـردنـش با من

دلــت را خـانـه ی مـا کـن، مُـصـفّـا کـردنـش با من
بـه مـا درد دل افـشـا کـن، مــداوا کـردنـش بـا من
اگــر گــم کــرده‌ای ای دل، کـلـیـد اسـتـجــابـت را
بیـا یک لـحـظـه با مـا بـاش، پـیـــدا کـردنـش با من
‌‎بیفشان قطره ی اشکی که من هستــم خریدارش
بیـاور قـطــره‌ای اخـــلاص، دریـــا کــردنـش بـا مـن
اگــر درهــا بـه‌رویـت بـسـته شــد، دل بـر مـکن، بازآ
در ایـن خـانـه دقّ ‌الـبـاب کُـــن، واکــردنـش بـا مـن
بـه مـن گـو حـاجـت خـود را، اجـابت می‌کنم آنی
‎طلب کن آنچه می‌خواهی، مهیّـــا کردنش با من

بـیا قــبل از وقـــوع مــرگ، روشـن کـن حسـابت را
بـیـاور نـیک و بـد را، جـمـع و مـنها کـردنـش با من
چـــو خـوردی روزی امــروز ما را، شـکر نعـمت کـن
غــم فــردا مـخـور، تأمـیــن فـــردا کـردنـش با مـن
بـه قــرآن آیـه ی رحـمت، فــراوان است ای انـسان
بـخـوان این آیـه را، تـفسـیر و مـعـنا کـردنش با من
اگـر عـمـری گنـه کردی،مـشو نـومـیــد از رحـمـت
تـو تـوبـه نـامه را بـنویـس، امـضـا کـردنـش با مـن
" ژولیده نیشابوری (محمدحسن فرحبخشیان) "