کاش چند سال که از تعهدِ دو نفر گذشت، برایِ هم معمولی نمی

کاش چند سال که از تعهدِ دو نفر گذشت، برایِ هم معمولی نمی شدند، کاش خیالشان از داشتنِ هم، راحت نمی‌شد و دست از محبت و توجهشان به هم بر نمی‌داشتند.
کاش هیچ زن و هیچ مردی، از محبت کردن به شریکِ زندگی اش خسته نمی‌شد.
آدم ها همیشه توجه می‌خواهند. بدونِ توجه، بدونِ محبت، احساس پیری می‌کنند و با کوچکترین توجهی دلشان می‌لرزد! درست مانندِ تشنه ای که با دیدنِ آب!
آدم های متعهد مظلوم ترند، از تمامِ دنیا، یک نفر را برایِ تنهایی و بغض هایشان دارند و اگر همان آدم هم بی‌تفاوت باشد، اگر همان آدم هم دست از محبت کردن برداشته باشد، هر ثانیه از درون می‌شِکنند، خرد می‌شوند و ذره ذره می‌میرند!
مشکل اینجاست که از یک جایی به بعد، تلاش ها متوقف می‌شود و معمولا یکی از طرفین، نیازی به زمان گذاشتن و محبت کردن نمی‌بیند و غرق در روزمرگی هایش می‌شود و یکی هم از بی‌مهری و درک نشدن‌ها هر ثانیه جان می‌دهد.
آدم هایِ زندگیِ تان را ببینید، قبل از این که یکی از راه برسد و آن ها را جوری ببیند که نباید! سخت است در اوجِ نادیده گرفته شدن و خلأِ عاطفی، محبتِ بیگانه را پس زدن! تعهد یک چیز است و "نیاز" ، یک چیزِ دیگر! باید هر دو را در نظر گرفت. نباید هیچ کدام را نه ضامن و نه قربانیِ دیگری کرد.
فراموش نکنید؛ رابطه شبیهِ گیاه است و توجه و رسیدگیِ مداوم می طلبد!
علاقه‌هایتان را با کلام و با نگاه و با رفتار، ابراز کنید، هر روز و هر هفته!
آدم ها همیشه احتیاج دارند دوست داشته شوند.
آدم ها برایِ حضورشان در زندگیِ یک نفر؛
دلیل می‌خواهند!
|نرگس صرافیان طوفان|
#خاصترین