کاش چند سال که از تعهدِ دو نفر گذشت، برایِ هم معمولی نمی
کاش هیچ زن و هیچ مردی، از محبت کردن به شریکِ زندگی اش خسته نمیشد.
آدم ها همیشه توجه میخواهند. بدونِ توجه، بدونِ محبت، احساس پیری میکنند و با کوچکترین توجهی دلشان میلرزد! درست مانندِ تشنه ای که با دیدنِ آب!
آدم های متعهد مظلوم ترند، از تمامِ دنیا، یک نفر را برایِ تنهایی و بغض هایشان دارند و اگر همان آدم هم بیتفاوت باشد، اگر همان آدم هم دست از محبت کردن برداشته باشد، هر ثانیه از درون میشِکنند، خرد میشوند و ذره ذره میمیرند!
مشکل اینجاست که از یک جایی به بعد، تلاش ها متوقف میشود و معمولا یکی از طرفین، نیازی به زمان گذاشتن و محبت کردن نمیبیند و غرق در روزمرگی هایش میشود و یکی هم از بیمهری و درک نشدنها هر ثانیه جان میدهد.
آدم هایِ زندگیِ تان را ببینید، قبل از این که یکی از راه برسد و آن ها را جوری ببیند که نباید! سخت است در اوجِ نادیده گرفته شدن و خلأِ عاطفی، محبتِ بیگانه را پس زدن! تعهد یک چیز است و "نیاز" ، یک چیزِ دیگر! باید هر دو را در نظر گرفت. نباید هیچ کدام را نه ضامن و نه قربانیِ دیگری کرد.
فراموش نکنید؛ رابطه شبیهِ گیاه است و توجه و رسیدگیِ مداوم می طلبد!
علاقههایتان را با کلام و با نگاه و با رفتار، ابراز کنید، هر روز و هر هفته!
آدم ها همیشه احتیاج دارند دوست داشته شوند.
آدم ها برایِ حضورشان در زندگیِ یک نفر؛
دلیل میخواهند!
|نرگس صرافیان طوفان|
#خاصترین
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.