ای شُعله ی سوزان به کُجا می نِگری؟

ای شُعله ی سوزان به کُجا می نِگری؟
بهرِ چه کسی شُعله کِش و شُعله وَری
بُردی  دِل و  جان به آتشِ غَم زَده ای
چون مَن نبود هَر دو جهان ساده تری
باشَد  که  نَظَر  به کُلبه ی   ما  فِکنی
خاکستریَم    هَمی   نَگیری    خَبری؟
آتشکده ی   روی   زَمین   گَشته  دِلَم
تا  کی به چِنین  آتشِ تَن  می  نَخَری
آنجا که به بوسه ای شُدم شُعله وَرَت
آن کوچه  خَراب  و کس  ندیده اَثَری
چون رَعدِگران به جان زَدی نیمه شَبان
افتاده    شُدَم    اَسیرِ   هَر کوزه گری