بنویسم ننویسمتو نمی خوانی که

بنویسم ،ننویسم،تو نمی خوانی که!
چیزی از معجزه ی شعر،نمی دانی که!

گفتم ازحال خرابم و صد افسوس که تو
بی خبر مانده ای از ماندن مهمانی که..

خانه کرده است دراین سینه ی پرآشوبم
مثل شبهای پر از شعر زمستانی که..

روزگاری،من و تو بی خبر از فرداها
دست دردست پراز خواهش پنهانی که..

کاش یک بار فقط، بغض مرا می خواندی!
بنویسم ، ننویسم، تو نمی خوانی که