ناکجاآباد دنیا

سلام حضرت دوست...
حالتان خوب است؟
کجای این دنیای بزرگ گمتان کرده ام که پیدا نمیشوید؟
کجا دنبال اثری از عطر صدایتان بگردم؟
کجای ناآبادی دنیا دستهایتان را رها کردم که حسرت دوباره گرفتنشان را به دلم گذاشتید؟!
من دلم برایتان تنگ است...
اما دم بر نمی آورم...
همایون شجریان گوش میدهم و اشک میریزم...
از شما چه پنهان گاهی دلتنگی حجمش از ظرف چشمهایم سر میرود...
هرکس نسخه ای دارد برای دلتنگی...
اما هیچکس نمیداند دوای درد لاعلاج عشق تنها شمایید و بس...
نمیدانم این چندمین نامه بی جوابی است که نوشته ام و در کنج دنج این ممنوعه خاکش کرده ام...
اما این روزها هر روزش هزار روز میگذرد...
کاش راهی بود برای دوباره دیدنتان...
آرزوی محال که محال نیست؟ هست؟
هرکجای این ناکجاآبادید مراقب خودتان باشید...
...
من کجا باران کجا این راه بی پایان کجا
آه این دل دل زدن تا منزل جانان کجا...