سکوتت رنج بسیار و تنم آلوده ی درداست

سکوتت رنج بسیار و تنم آلوده ی درداست
هوای خانه ی قلبم زمستانی و دلسرد است

پر از تشویش و دلشوره ، شدم دریای طوفانی
که موجِ سرکش اندوه ،کُند هر لحظه طغیانی

نمی دانم هنوزم من کجای زندگیت هستم ؟
جوابم را ندادی و تماسی رفته از‌ دستم

یک عکس یادگاری دردل گوشیِ خاموشت ؟
منی که بوده ام درحسرت یک لحظه آغوشت

چرا از بغض پنهان در گلویم بی خبر باشی
تو مانند پرستویی مهاجر، در سفر باشی ؟

فراموشی بگیری لحظه های خوب با هم را
بریزی درگلویم بغض و در چشمم نم و غم را

فراموشی‌ بگیری که به تو زنجیر و وابستم
بسوزانی وجودم را ،نفهمی سرد و دلخستم

نفهمی زندگی بی تو فقط زندان و دیوار است
و دراین آتش ِاندوه ،وجودم سخت بیمار است

چو شمعی اشک میریزم وجودم رابسوزانم
که در قاب ِنگاهِ سرد تو ، من رو به پایانم