حرمت نگه می دارم...

حرمت نگه می‌‌دارم...
اگر نه باید تو را...
عاشقانه‌های تو را...
خاطرات تو را...
می‌بستم به بد و بیراه...
بایداصالت تو را...
می‌ بستم به نانجیب‌ترین حرف‌هایِ رایجِ کوچه و خیابان...
فحشِ آدم و عالم را می‌‌کشیدم به عشقِ بی‌ صاحبت...
روز‌های بی‌ پدر مادرِ تنهایی‌...
شب‌های لامروت بی‌ خوابی‌...
غروب‌های نحسی که صدای اذان بلند میشود...
صدای نفرین‌های مادرم بلند میشود...
سایه ی نبودنت قد می‌‌کشد...
و من تلخ ترین بغض دنیا را تا ته حیاط می‌‌کشم...
تا آبرویت را پیش هر کسی‌ نریزم...
خدااااااایِ من...!!!!
با این همه بدی...
چقدر هنوز دوستش دارم...