میدانی خداای م چه هدیه ایست بودنت،همان لحظه هایی که میشوی

میدانی خداای_م چه هدیه ایست بودنت،همان لحظه هایی که میشوی تم_امِ اُمیدم در لحظه های نا اُمیدی
این روزه_ا میخواهی صبور باشمُ کمتر گلایه کُنم
میخواهی همه چیز را بسپارم به قدرتِ خدایی اتُ حوصله کنم
صبور باش_م تا نشانَم دهی آنقدرها هم که فکر میکُنم مع_جزه دور نیست
مگر میشود تو خدایم باشیُ من غرق شوم در نااُمیدی های_م؟
مگر میشود تو خدایم باشیُ از لطفُ رحمت تو بی بهره باشم؟
مگر میشودتمامِ دردُدلهای_م را بشنویُ حالم را خوب نکنی!؟
مگر میشود دل به احسانِ تو بستُ دلشکسته شد!؟
نه هرگز

گاهی انگار من درست صدایت نزده ام گاهی انگار من،بندگی ات را بلد نشده ام گاهی انگار این من هستم که باورت نکرده ام که ندانسته ام قطعاِقطعا آنجا که راه نیست تو راه میگشایی
قطعاِقطعا در جوابِ دعاهایمان هرآنچه که میدهی بهترین استُ همان هدیه ای است که در این شرایط حالمان را خوبِ خوب میکنَد
و به راستی که چرا ناامیدی و چرا شک و تردید به قدرتت؟
الهی به امید تو خودت کمکمون کن🙏