تا کی به گذرگاه تو پرواز روا نیست

تا کی به گذرگاه  تو  پرواز  روا نیست؟ 
تا کی به سر بام تو این شاه گدا نیست؟   
تا کی بکشم سر پی  هر  کوچه  تاریک؟
تا کی رسم آنجا که نشانی زخدا نیست؟
تا کی  ره خود تازه کنم در شب عریان؟
تا کی بنشینم که دل ازغُصّه رها نیست؟
آواره ی  تو  گشتم  و  رفتی  به نهانی
تا کی به لب لعل گهر ،  نای نوا نیست؟
در هجره ی  من  جز دل و دلدار  نیابی
تا کی به لب تشنه ی من شوقِ شفا نیست؟
من تا به  ابد  در  بر  بابِ  تو  نشستم
تا کی به شبِ خیره سرت جُزبه جفانیست؟
من عاشقم  و جز شب و معشوقه ندانم
تا کی بسرایم که بر این شُعله دوا نیست؟