چرا با ما چِنین کردی تو اِی دِل؟

چرا با ما چِنین کردی تو اِی دِل؟  
چرا  کردی  منِ  بیچاره  دَر گِل ؟ 
چرا بُردی  مرا دَر   باغِ عِشقَش؟
چراصَد مُشکل اَندازی به مُشکِل؟
از آن روزِ ازل دانِستم این گُرگ
هِزاران غُنچه گُل را بوده قاتِل
مُعَمّای    شبِ   دیوانگی    شُد
کُجا  دیوانه ای   گردیده  عاقِل؟
َاَسیرَش گَشتَم و بَربَسته میدان
دو دیدِه رویِهَم جان گَشته غافِل
چراغ از بادِبان چون پَس سِتانم
به بادم می کِشد مَحفِل به مَحفِل
یکی بی رهبَر و گُم کرده راهَم
امان از این دِلِ دَر کوچه جاهِل