همیشه گفته بودم یکی و نیاز دارم که انحصاری برای خودم باشه

همیشه گفته بودم یکی و نیاز دارم که انحصاری برای خودم باشه
که وقتی دلم از عالم و آدم گرفت ؛ تمام گله و شکایتام و بردارم ببرم پیشش و اونم فقد و فقد طرف خودم و بگیره و بدون نصیحت کردن آرومم کنه
که وقتی پشتم حرف زدن ، کل دنیا باهام دشمن شدن ، اذیتم کردن و قلبم و شکستن همرو پس بزنه باهاشون بجنگه ؛ بیاد سمت من و باورم کنه
که اگه خواستم از تمام آدمای این زمین فرار کنم و تمام این اپلیکیشنای مزخرف و پاک کنم ؛ دستم و بگیره ببره یجای خلوت و فقد خودم و خودش اونجا باشیم بعد شب تا صب چت کنیم
که اگه یه روزی خواستم این گوشی لنتی و خاموش کنم بندازمش کنار ؛ نگرانم بشه و نبودنم و حس کنه
که صب وقتی چشماش و باز کرد مثل خودم اولین نفر پی وی من و سین کنه و فکر اول صبش من باشم
که شبا و بدون شب بخیر من خوابش نبره و منتظر شعر خوندنام یا پست گذاشتنم باشه
من برای همه همونجوری بودم که دوست دارم برام باشن
انقدر بهشون اهمیت دادم و الویت بودن که دوست داشتنم دلشون و زد و گذاشتن رفتن
اما هیچکس برای من شبیه خودم نبود
هیچ کس رفیقِ انحصاریِ من نبود
همه الویت های بهتری داشتن که وقتی من نبودم جای خالیم و با اونا پر کنن!
و این تلخه...
خیلی تلخه :)

_‏به‌نظرم شهریار غمگین‌ترین آدم دنیا بوده اون لحظه ای که نوشته:
"کس نیست در این گوشه فراموش تر از من"
و چقد خیلیامون این لحظه رو تجربه کردیم :)