بی تو چو کوه دردم زخمی و کوچه گردم

بی تو چو کوه دردم زخمی و کوچه گردم
بی تو غریب و تنها تن در عذاب و سردم
دل می کشم به بستان گاهی گلی به یادت
می بویم و به راهی گه چون غُبار و گردم
دل می دهم به باد و در پی روانه هر سو
آتش  بجان  کشیده در جنگ  و در نبردم
دل می زند به سینه دردش به استخوانم
در گیر و دار هستی گوئی زِ جمله طردم
بر  قامتِ   سیاهِ  شبها   روانه    گردم
هر سو نشانی از تو ایجان مگر چه کردم؟