می آیی نمی آیی

می آیی ، نمی آیی
به آخر این فال می رسم ،
پر پر میشوند
 این گل برگ های سپید در دستانم
کاش که بیایی
در میان چشمانم بنشینی
من تو را آغاز کنم
و تو در امتداد این فصلها
زمستانی را به بهار بدوزی
آنگاه بهار در جانم
 شکوفه شکوفه
ترانه می سراید
بیا که این بهار
تو را کم دارد...