میدانی

می‌دانی،
بدبختی‌مان از آن‌جایی شروع شد که یاد گرفتیم خودمان خودمان را بغل کنیم: در شب‌های تنهایی، در لحظه‌های بی‌پناهی.
از آن‌جایی که خو کردیم به دوری، به تنهایی.

آدم همه‌چیز را که نباید یاد بگیرد.
آدم به همه‌چیز که نباید عادت کند.
آدم که نباید همه‌چیز را همیشه توی خودش بریزد، توی خودش جا بدهد.

آدم باید بلد باشد گاهی هم سر برود.