ظهر یکی از روزهای رمضان بود

ظهر یکی از "روزهای رمضان" بود.
حسین بن منصور حلاج همیشه برای جذامی‌ها غذا می‌برد و آن روز هم داشت از خرابه‌ای که بیماران جذامی آنجا زندگی می‌کردند می‌گذشت.
جذامی ها داشتند ناهار می‌خوردند.
ناهار که چه، ته‌ مانده‌ی غذاهای دیگران و چیزهایی که در "آشغال‌ها" پیدا کرده بودند و چند تکه نان.
یکی از جذامی‌ها بلند میشه به حلاج می‌گوید:
«بفرما ناهار!»
حلاج می‌پرسد: «مزاحم نیستم؟»
می‌گویند: «نه، بفرما.»

حسین حلاج پای سفره جذامی‌ها می‌نشیند.
یکی از جذامی‌ها می‌پرسد: «تو چطور که از ما نمی ترسی. دوستان تو حتی چندش‌شان می‌شود از کنار ما رد شوند، ولی تو الان...؟»

حلاج می‌گوید: «خب آنان الان "روزه" هستند برای همین این جا نمی‌آیند تا دلشان هوس غذا نکند.»

می‌پرسند: «پس تو که این همه "عارفی و خداپرستی،" چرا روزه نیستی؟»

می‌گوید: «نشد امروز روزه بگیرم…»

حلاج دست به غذاها می‌برد و چند لقمه می‌خورد، درست از همون غذاهایی که جذامی‌ها به آنها دست زده بودند.

چند لقمه که می‌خورد، بلند می‌شود و تشکر می‌کند و می‌رود. موقع افطار حلاج لقمه‌ای در دهان می‌گذارد و می‌گوید:

«خدایا روزه من را قبول کن.»

یکی از دوستاش می‌گوید: «ولی ما تو را دیدیم که داشتی با جذامی‌ها ناهار می‌خوردی!»

حسین حلاج در جوابش می‌گوید:

"او خداست."

"روزه‌ی من برای خداست."

او می‌داند که من آن چند لقمه غذا را از روی گرسنگی و هوس نخوردم.

"دل بنده‌اش را می‌شکستم، روزه‌ام "باطل" می‌شد یا با خوردن چند لقمه غذا؟"