همسفر توی سفر آدم خیلی مهمه...

همسفر توی سفر آدم خیلی مهمه...
اصلا شاید بخاطر همینم هست که میگن اگه میخوای کسی رو باهاش بشناسی برو سفر...
مهم نیست چقدر کوتاه یا طولانی...
توی سفر آدم میتونه با بعد خیلی متفاوتی از آدمهای اطرافش آشنا بشه...
و من با تو آشنا شدم یارجان!
سفر زندگی کوتاه...
میدونم تو دیگه حالا بجز کلیاتی مبهم از سفر دونفرمون چیزی به یاد نداری...
ولی من تک تک لحظاتش مثل روز برام واضح و روشنه...
کافیه اراده کنم از لحظه به هم رسیدن تا خود زمان جدایی...
ثانیه به ثانیه اش برام مرور میشه...
اونجاهایی که خندیدیم...
دعوا کردیم...
پارک رفتنهای اول صبح...
قدم زدنهای آخر شب...
دویدنهات... ایستادنات... خسته شدنات...
شادی هات...
ناراحتی هات...
کدوم تقاطع اولین بار از دوست داشتن گفتیم...
پشت کدوم چراغ قرمز دستت رو گرفتم...
زیر کدوم زیرگذر بغلت کردم...
کجا کنارت نماز خوندم...
کدوم مسجد پابه پای من اومدی... کجاها غدا خوردیم...
اولین بار که اومدی خونمون...
اولین بار که مهمونت بودم...
اولین جایی که ترسیدم...
شیطنتهامون...
همین مدت کوتاه همسفری به اندازه یک عمر خاطره دارم...
خاطراتی برای روزهایی که نیستی و نخواهی بود...
خاطرات ایام فراق...