گوشه ای از ذهن مان هست که هیچ وقت از دست دادن آدم های زند

گوشه‌ای از ذهن‌مان هست که هیچ‌وقت از‌دست‌دادن آدم‌های زندگی‌مان را برای خودش به‌روز‌رسانی نمی‌کند. به‌روز‌رسانی نمی‌کند که ناغافل بعضی‌وقت‌ها سراغ موبایل‌مان می‌رویم تا به عزیز کوچ‌کرده‌مان پیام بدهیم، به‌روز‌رسانی نمی‌کند که بعضی‌وقت‌ها برنامه‌ریزی می‌کنیم آخر هفته به جانانِ سفرکرده‌مان سر بزنیم و به‌روز‌رسانی نمی‌کند که «دل‌تنگی» یکهو آقای جان‌مان می‌شود و تیری رها می‌کند در وجودمان تا بهمان بفهماند که فقدان و فراق تمام‌شدنی نیست.
آه ای گوشه‌ی ذهنِ عزیز؛
ما دست‌هامان بالاست
خیالِ وصال نداریم
ما، توأمان دچار و ناچاریم.