ترجیح میدهم کودک شوم و درهنگام دویدن زمین بخورم تا که

ترجیح میدهم کودک شوَم و درهنگام دَویدَن زمین بخورم تا کِه زانو ها و دستانم زخمی شوند ، شاید هم از بالایِ بلندی به پایین بپرم و دستم را بشکنم ، اینکه از درخت برای چیدن میوه‌ای رسیده بالا روم و سر رویَم را با شاخ و برگ ها زخم و زار کنم نیز برایَم خوب است ؛ دوچرخه سواری برای اولین بار و بار ها زمین خوردن نیز چیز بدی نیست
حداقل در آن زمان دیگران با دیدنِ آثاری از درد ها مرا میفهمیدند
نه مانند حال... حال که با وجود تنی سالم ، ذهنی بیمار و روحی شکست خورده را به دوش میکشم ، کسی نیست که این را جویا شَوَد ؛ و این خود نیز درد بزرگی را به بارم اضافه میکند