آن ساز کوچکمان را یادت هست، ...

آن ساز کوچکمان را یادت هست، ...
همان که هرجایی می رفتیم ...
همراهمان داشتیم ...
و وقت دلتنگی هایمان ...
صدایش را در می آوردیم ، ...
یادت هست که ...
همیشه هنگام نواختن ...
در چشم هایم زل میزدی ...
و من هم از ترسِ نگاهت ...
چشم هایم را می بستم ...
تا مبادا یک نُت را با فکرِ تو اشتباه بزنم. ...
ولی حالا پس از سال ها از نبودنت، ...
سازدهنی ام را هر لحظه با فکرت مینوازم ...
هرچند تمامی نُت ها اشتباه باشد. ...