شما که یارت کنارت هست ، کاش بدانی که چقدر لازم است نگاهش

شما که یارت کنارت هست ، کاش بدانی که چقدر لازم است نگاهش کنی و ببوسیش و به او بگویی که دوستش داری . بگویی که بودنش خوب است و دلت را قرص میکند . با خودت نگو گفتنش چه فایده ، باید عمل کرد . عمل هم بکن ، ولی بگو . باور کن آدمیزاد دل که بست ، گاهی هم باید با گوشهایش نفس بکشد . یک وقتهایی بی هوا دستت را بذار روی گونه اش و بگو ممنون که هستی . یک وقتهایی بی هوا برایش مسیج بفرست که : دوستت دارم . یک وقتهایی بگو که حتا وقتی کنارش هستی هم برایش دلتنگی . فکر نکن که گفتنش کوچکت می کند ، نه . یک وقتهایی کنارش بمان تا بخوابد ، و درست قبل از خوابیدن بغلش کن ، بگذار فکر کند تمام شب در آغوشت خوابیده و در آغوشش خوابیده ای . و اصلا مهم نباشد برایت که این محبتها که می کنی جوابی هم دارد یا نه . محبت کن به عشق خودت ، که بهترین نسخه ممکن از خودت باشی .
شما که کنار یارت هستی ، حواست باشد لحظه ها را ، ثانیه ها را از دست ندهی . والله که اگر - زبانم لال - یک روزی نبود ، حسرت تمام ثانیه های به باد رفته را خواهی خورد ...