ای مثل عاقبت شاعر تلخ، که طوری رفته ای که انگار هرگز نبود

ای مثل عاقبت شاعر تلخ، که طوری رفته‌ای که انگار هرگز نبوده‌ای، و طوری ساکتی انگار هرگز کلمات را رام نکرده‌ای، و طوری انکارم می‌کنی انگار خطوط پیشانیم نشانه‌های یقینت نبوده‌اند، صبح بعد از هزار سال چند ثانیه دوباره کلاغ سپید شده‌ام تا به یاد بیاورمت.

تو در تدارک مرگم بودی، و من در آغوش تو زندگی می‌کردم. عجب تناقض دلخواهی. حالا دیگر همه‌چیز را پذیرفته‌ام. غیاب را، فراق را، بوی تند بدن دیگری را بر تن تو پس از یک تنانگی باشکوه، و فراموش شدگی را. پذیرنده‌ام و بزرگوار، مثل تمام اموات.

ای زخم دلخواه که دلم را ناسور کردی، و ای بوسه‌ی بی‌وقت که انکار عدمم بودی، و ای مسافری که برای رفتن از خانه‌ام و ماندن در ابرهای گلویم یکسان بیتاب بودی، ای نامرئی موزون که تماشای گم‌شدنت میان اسبهای آهنی زیباترین مرثیه‌ی عمرم شد، صبح ایستادم وسط دردهایم و به تو فکر کردم و فهمیده‌ام رفته‌ای. برای همیشه رفته‌ای.

سه بوسه روی کتف باد برایت گذاشتم. اولی برای وقتی دلت بخواهد بخندی، دومی برای وقتی دلت بخواهد گریه کنی، و سومی برای روزی که کشف می‌کنی دیگر سطر اول تمام نوشته‌های نویسنده عبوس درباره تو نیست.

یک بوسه روی کتف باد برایم بگذار، برای اندوه خاکسپاری یک علاقه.
همین...