بسم الله الرحمن الرحم

بسم الله الرحمن الرحيم
پیام به مناسبت سالروز بمباران شیمیایی حلبچه
37 سال پیش اژد‌های منحوس بعث، نفس‌های مسموم خود را بر حلبجۀ شهید دمید، و نفس‌های اکثریت مردم این شهر را برای ابد در سینه حبس نمود.
آری، نام کرد‌ها به سبب الفتی که با رنج‌ها و زخم‌های بی پایان دارند، برای همه آشناست و این بار اکسیژن را نیز در بعد وسیع از آن‌ها دریغ داشته بودند.
همان جنایتی که اندکی پیشتر بر سردشت سرسبز، و چند جای دیگر از پیکر کردستان، برای نخستین بار در تاریخ روا داشته بودند.
لشکریان تاریکی گمان می‌بردند که با مسموم کردن فضای سینه‌ها، فریاد‌ های حق طلبانۀ یک ملت را برای همیشه منجمد خواهند کرد، غافل از اینکه این فریاد‌ها در یک به هم پیوستگی فراتصور، شیپور نالانی برای پایان ظلمت و آغاز رهایی خواهد شد، و جالبتر اینکه در مجازات عامل اصلی این جنایت عظیم نیز، باز هم کرد‌ها بزرگ منشی وویژه بودن خود را به اثبات رساندند، و امضای قصاص وی را به دیگران سپردند!
باری کرد‌ها هیچگاه سکوتز‌های تلخِ مدعیان حقوق بشر، تحلیل گران سیاسی، و کنشگران رسانه‌ای جهان، در قبال این نسل کشی را فراموش نخواهند کرد، اما این شکوائیه را در سینۀ خود تا هنگام لب گشودن در دیوان اعظم، نگه داشته، و گل‌های روئیده از خون‌های پاک فرزندان مظلوم خود را، نماد صلحی ساخته اند که همواره به جامعۀ بشریت هدیه می‌کنند.و آرزوی نابودی کامل سلاحهای شیمیایی و میکروبی در جهان را دارم. پیشه گر