میدانی

می‌دانی،
در تنهایی نیست که دلتنگ تو می‌شوم، بلکه در جمع این‌چنین‌تَرم.
دلتنگی محصول غیبت نیست،
محصول حضور است.
حضور هرکس غیر از تو.
بودن با دیگران، نبودن تو را بیشتر می‌کند.
دیوارها و صندلی‌ها و تخت‌ها و اتاق‌ها و خانه‌ها و خیابان‌های خالی نیستند که جای خالی تو را باز می‌تابانَند بلکه آدم‌ها هستند.
آدم‌ها - آخ آدم‌ها - آخ از آدم‌هایی که هستند، اما "تو" نیستند.