همیشه گوشه ی دلم موند که بتونم قبل رفتنم با آدم ها خداحاف

همیشه‌ گوشه‌ی دلم موند که بتونم قبل رفتنم با آدم‌ها خداحافظی کنم. ازشون تشکر کنم به خاطره‌های قشنگی که باهم ساختیم، بخاطر شب تا صبح بیداری‌ها، بخاطر همه‌ی خنده‌ها و گریه ها و هرچی که بوده. گوشه‌ی دلم موند چون رفتن‌هام همیشه گره خورده بود به سکوت. به این که بخوام بگم اما دهنم بسته شه. هیچی نگم. هیچی نگم و به قول دوستی که می‌گفت یه روز صبح بیدار می‌شی می‌بینی رفته. بدون هیچی. بدون هیچی ..