باید چه کرد؟ شب، وقتی است که آدمی به خودش می رسد و خب، آد

باید چه کرد؟ شب، وقتی است که آدمی به خودش می رسد و خب، آدمی غیر قابل تحمل ترین موجود برای خود است که اگر این نبود؛ انفرادی را شکنجه نمی دانستند. پس باید با چیزی شب را سر کرد.

شب ها آغوش می خواهد. آغوش مهربانانه کسی که دوره ات کند و شیرین ترین محاصره جهان را بسازد، فشارت دهد و لذت بخش ترین درد را به تو هدیه کند و البته نفس هایش در نزدیکی تو، بگوید که آوازهایی هم هست که نه از دور، بلکه بیخ گوش آدم خوش است.

شب ها آغوش می خواهد. آغوش کسی که بیاید تو را از خودت دربیاورد و بگوید گور بابای همه دنیا، گور بابای همه ریز و درشت زندگی، گور بابای همه برنامه های باز روی دسکتاپت؛ بیا برایت "لالایی" بخوانم.

بیا دست به کار شویم  و لحاف عشق را بزرگ بدوزیم .بیا آب حوض دوست داشتنمان را به دریایی عمیق تبدیل کنیم .


پ.ن: تو هم، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو !
« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !
«دوستت دارم » را با من بسیار بگو !


#از_من_به_همسرم