P60

همونجوری پشت دیوار وایساده بودم و نگاهشون میکردم .....غیرقابل پیشبینی بود واقعا غیرقابل پیشبینی بود .....میتونستم فکر کنم تهیونگ هر کاری داشته باشه اما سویون هیج جای مغزم نمیگنجید .....دلم میخواست داد بزنم و بگم اینجا چخبره اما نمیتونستم ....از حرص و ناراحتی سوتون رو به روم رو با دست هام فشار میدادم سوتونی که هرچقدر فشارش میدادم هم فشرده نمیشه و تغییری نمیکرد و تنها این دست های من بودن که درد میگرفتن .....بعد از گذر زمانی حرف زدن باهم از هم جدا شدن و به سمت اتاقشون رفتن .....من توی همون لحظه میتونستم لبخند تهیونگ رو موقع حرف زدن ببینم ....حرف هایی که من از این فاصله توانایی شنیدنش رو نداشتم ....با رفتن اون ها چشم هام رو روی هم فشار دادم تا خودمو کنترل کنم و همونجا نزنم زیر گریه ....پا تند کردم و با قدم های تند سریع از راه روی تاریک پرورشگاه گذشتم و رفتم توی اتاقم و درو محکم پشت سرم بستم که صداش توی راه رو پیچید.... خودمو پرت کردم روی تخت ....حس میکردم چیزی از قفسه سینم عبور میکنه چیزی که آزارم میداد ....با تقه ای که به در خورد سرمو بلند کردم اما بدون اینکه مهلت داشته باشم بپرسم که کی پشت دره در باز و تهیونگ اومد داخل و در رو بست .....با دیدنش بلند شدم و تو جام نشستم .....باید میگفتم ؟؟ باید میگفتم دیدمت ...دیدمت که با سویون بودی ....دیدمت که به خاطر اون منو تنها گذاشتی ....دلم میخواست بگم اما مغزم میگفت : صبرکن شاید توضیح داد
توی همین حین اومد و کنارم نشست و گفت : یعنی دلت برام تنگ نشده ؟؟
ا/ت : چ ...چی ؟؟
نفسشو بیرون داد و گفت : خب بنظر میرسه اینطور باشه
برای تکذیب حرفش گفتم : نه اینطور نیست
چقدر دلم میخواست بهش بگم اونی که دلش تنگ نشده تویی
به حرفم لبخندی زد و گفت : امروز چطور بود ؟؟
ا/ت : امروز تو چطور بود با ....
حواسم نبود ، داشتم چی میگفتم ، ادامه جملم رو نگفتم و برای اینکه درستش کنم گفتم : با کلی کار