وقتیکه نمره و نیم می گیریم خوشحالیم که مردود نشدیم

✍ وقتیکه نمره 10 و نیم می گیریم ، خوشحالیم که مردود نشدیم ، ولی وقتی 19 می گیریم ، ناراحت می شیم که چرا بهمون ۲۰ ندادن !

ابتدا ، از قابلیتها و استحقاقمون خبر داریم و دم نمی زنیم ولی بعد ، توقع ارفاق داریم و تصور می کنیم حقمون بیشتر از اینا بوده و ضایع شده !

تموم زندگی و توقعاتمون ، همینه ! در بزنگاهها به کم قانع و خداشناس می شیم ، خرمون که از پل می گذره ، توقّع ها شروع می شه ، که چرا بیشتر ندادی ؟چرا کمش گذاشتی ؟ اندک کم و کاستی هامون بیش از انبوه داشته ها به چشم میاد و از زمین و زمان طلبکار می شیم .

همیشه می گیم ماشین جهنم خودم طوریم نشه ، از تصادف سالم در می آئیم ، با دیدن ماشین له شده ، تنها چیزی که فکرشو نمی کنیم خسارات سنگین مالیه ، راضی که: خدارا شکر جونم سالمه و بچه ها طوری نشدن

از تب و تاب که می افتیم و هیجان حادثه و سالم بیرون اومدن ازش که فروکش میکنه ، حواشی مهم می شه و زوم می کنیم رو جزئیات ، غر غر ها شروع می شه که چرا باید این طوری بشه؟ چرا من؟ حالا از کجا بیارم؟ و...

انگار نه انگار بلا از خودمون برگشته ، بقول معروف به مال خورده و صدقه وار فاجعه بزرگتری رو ازمون دور کرده و می تونست خیلی بدترم باشه و سال ها عمر و چندین برابر اون هزینه ها ، خرج برگشتن سلامتی خودمون بشه...

🔅بی انصافی یعنی به سرچشمه حکمت و مهربانی بدبین و با همه کم لطفی هاموم ازش طلبکار باشیم ...

https://wisgoon.com/mohsenbenefactor