کم کم راه افتادیم به سمت کوهستان

کم کم راه افتادیم به سمت کوهستان .
خدای من چه قدر راه تاریک بود با اینکه ماه هم کامل بود .
اولش راه خوب بود ولی یکدفعه کوره راه خودشو نشون داد .راهی که از یک طرف به دره منتهی میشد و در عین تاریکی معلوم بود که تا انتهاش حداقل پنجاه متره .مواظب کوچکترین حرکت الما بودم که دست از پا خطا نکنه و همه مارو به کشتن نده .
آه بلاخره صبح شد وما تقریبا یک سوم از راه رو اومده بودیم اومدم که ببینم ساعت چنده ناگهان صحنه ی عجیبی دیدم ساعتم تازه روش باتری گذاشته بودم و پریشب هم تنظیمش کرده بودم ولی الان متوجه شدم که از وقتی به کوهستان مرگ پا گذاشتیم اون متوقف شده واقعا جالبه ماریا و الما و الینا حرکاتشون دست خودشون نبود انگار که طلسم شده باشند اون هم طلسم سیاه بلاخره راه رو ادامه دادیم و......