بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ قسمت دوم :
خداوند آنها را غضب كرده، و آنها را از رحمت خود دور ساخته، و جهنم را برای آنها آماده كرده، و چه بد سرانجامی است.(سوره فتح آیه 6)
اگر خداوند سبحان، آنگونه که خود را در دو کتاب خلقت و وحی نشان داده و معرفی نموده شناخته نشود، و اگر ایمان به او محکم نگردد؛ آدمی خدای ساختۀ ذهن و تخیلات خود را با مجموعه‌ای از اوهام جایگزین او می‌نماید؛ و البته نسبت به چنین خدای دروغینی، بدبین نیز می‌ گردد!
بنابر این، بدبینی سوء ظنّ نسبت به خداوند سبحان مبرای از هر عیب، نقص و کاستی، ریشه در عدم شناخت صحیح و رویکرد به توهمات دارد.
اگر خداوند متعال با بندگانش دشمنی داشت، اصلاً آنها را خلق نمی‌نمود، یا پس از خلقت، مورد لطف، رحمت و مغفرت خود قرار نمی‌داد! به آنها عقل و فطرت موهبت نمی‌نمود؛ پیامبران و کتاب آسمانی را برای هدایت آنها نمی‌ فرستاد و به شهادت عزیزترین بندگانش، برای هدای مردم، راضی نمی‌شد!
اگر می‌خواست باهر گناهی مجازات نماید، پس از اولین غفلت و گناه، عذاب می‌فرستاد و دیگر جنبده‌ای روی زمین باقی نمی‌ماند: وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِمَا كَسَبُوا مَا تَرَكَ عَلَى ظَهْرِهَا مِنْ دَابَّةٍ وَلَكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِعِبَادِهِ بَصِيرًا -و اگر خدا مردم را به سزاى آنچه انجام داده‏‌اند مؤاخذه می‌کرد، هيچ جنبنده‌اى را بر پشت زمين باقى نمى‌ گذاشت؛ ولى تا مدتى معين مهلت‌شان مى‌دهد و چون اجلشان فرا رسد خدا به كار بندگانش بيناست.(سوره فاطر آیه 45)
و اگر جان‌شان را نمی گرفت،چنان درغفلت با نعمت یا نقمت و گرفتاری غرق می‌کرد که دیگر امکان تفکر، تعقل، سؤال، شناخت، ایمان، بصیرت و بازگشت پیدا نکنند.
بنابراین، تا وقتی هستید، تفکر و تعقل می‌نمایید - دغدغه‌ ایمان و محبت دارید و برای شناخت و راه‌کارها، پرسش دارید - نگران قهر و عذاب الهی که نتیجه رویکردها و اعمال هر کسی می‌باشد هستید - به رغم تمامی گناهان، امید به مغفرت دارید و استغفار می‌نمایید. در گرفتاری‌ها دعا می‌کنید و در عزائم امور، توکل، انگیزه و امید به نظر لطف و کرمش دارید. معلوم می‌شود که همچنان مشمول رحمت واسعه او و مغفرت و لطفش قرار دارید.
یک موقع کسی نسبت به خداوند سبحان، معرفت شناخت، باور و ایمان لازم را ندارد؛ این یک درد است که چاره‌اش، تعقل، تفکر و مطالعه‌ بدون غرض و پیش‌داوری و البته مخلصانه می‌باشد، یعنی اگر به حقیقتی رسید، رد و تکذیب نکند، بلکه بپذیرد و ایمان بیاورد.(ادامه دارد...)