کاش روزی آن قدر...

کاش روزی آن قدر...
تکنولوژی پیشرَفت می کرد ...
که به جای تایپ شَب بِخیر عزیزم...
از پُشت گوشی موبایل در عرضِ چَند ثانیه ...
می رفتیم پتو را روی عزیزِمان مرتّب می کردیم
پیشانی اش را می بوسیدیم موهایَش را...
بو می کِشیدیم و بَر می گشتیم سَرجای خودِمان
آه امّا با دلتنگی بَعدش چه می کردیم؟!