عشق یعنی غافلگیر شدن

عشق یعنی غافلگیر شدن…
آن‌گاه که نه تقویم مهیاست،
نه دل آماده.
می‌رسد درست
در لحظه‌ای که نباید بیاید،
وقتی مشغول بستن چمدانِ عقلانی‌ترین تصمیم‌ها هستی.

عشق،
بی‌اجازه می‌آید.
نه در وقت ملاقات،
نه سر میز گفتگو،
که وسط آشفتگی،
میان جمله‌ای ناتمام،
در سکوتی نابجا،
در چشمی که بیش از اندازه مکث کرده...

عشق،
غافلگیری شریفی‌ست؛
مثل بارانِ بی‌ابر،
مثل دیدنِ ماه در دل ظهر،
و درست به‌همین دلیل،
آدمی را از پا می‌اندازد.