هر از گاهی که دعوامون میشد، نمیدونم با یه تلفن، یه سوال ب

هر از گاهی که دعوامون میشد، نمیدونم با یه تلفن، یه سوال بی ربط، و کلا یه اتفاق ساده همه چیز تموم میشد و به روال عادی بر می گشت، اون روزها در اوج عشق ورزی، همیشه یه هراسی با من بود، یه هراس عجیب و اون اینکه این حس اگه یه روزی کمرنگ شه، چی پیش میاد، خلاصه بعد یه مدت رابطه دچار فرسایش شد و ملقمه ایی بود از شادی ها و غم ها، دعواها و اشتی ها و بیم ها و امیدها، تا اینکه یه روز صبح که از خواب بیدار شدم، حس کردم خیلی سبکم و حال عجیبی داشتم، تصمیم گرفتم برم کتابخونه دانشگاه و قید رفتن به کلاس رو بزنم، همینجور که داشتم از تالار اصلی بالا می رفتم پچ پچ و خنده یه دختر و پسر که گوشه یکی از ستونها معاشقه می کردن توجهمو جلب کرد، یکم دقت کردم دیدم "نایتیه" ... کمی سکوت کردم و بازهم سکوت کردم و اهسته برگشتم خونه...بعدظهر حدود ساعتای ٣ نزدیک زیر گذر پل استاین ویل با هم قرار گذاشتیم، هیچگاه چهره "نایتی" رو اینقدر زشت ندیده بودم!!! یه بیقراری عجیبی داشتم و وقتی رسیدم پیشش بدون هیچ مقدمه ایی و بدون اینکه به چهره اش نگاه کنم بهش گفتم، زین پس تنها یک چیز بین ما خواهد بود و ان فاصله است...! برگشتم انگار مثل لحظه ی مرگ همه چیز اهسته شد و کل روزهای عاشقی منو و نایتی از جلو چشمام رژه رفت، تمام این داستان یک طرف این حس که الان توصیفش میکنم یک طرف، وقتی رابطه ایی می خواد برای همیشه تموم شه چندتا نشونه داره...
اول: اینکه حرف نمی زنی یا کم میزنی...
دوم: نگاه ها درگیر نمیشن.
سوم: سرد میشی
چهارم: قدمات سنگین میشن چرا که رابطه ایی در شما فرو ریخته
پنجم: نمی دونی هنوز عاشقی یا متنفر و دقیقا در مرز دریای نفرت و عشقی ایستادی که بهش میگن بی تفاوتی!
ششم: دیگه از دوری، تنهایی، بی عشقی، و... نمی ترسی...
هفتم: احساس ترحم و دوست داشتن به کلیت رابطت پیدا می کنی
هشتم: اگر انسان احساساتی باشین گریه می کنید و اگر انسان زیاد احساساتی نباشین، خون دماغ خواهید شد...!
#deep_feeling