فنجان ها پر و خالی می شد، کافه ها پرو خالی می شدند، خیابا

فنجان ها پر و خالی می‌شد، کافه ها پرو خالی می‌شدند، خیابان پر و خالی می‌شد، آسمان پر و خالی می‌شد، اما قلب ها فقط خالی می‌شد، حرف ها پر و خالی می‌شد، انسان ها پر می‌شدند از کسی و خالی می‌شدند از همه‌کَس.
چیزی که واضح بود در انتها همه چیز خالی می‌شد، فنجان ها خالی می‌شد، کافه ها خالی، خیابان ها خالی، قلب ها خالی، انسان ها خالی‌ .
تهی بودن همه چیز را می‌بلعید، تهی شده بود مانند خیابان آخر شب که سکوت را بغل کرده .
همانند آسمانی که پس از باریدن آرام گرفته، همانند انسانی که بعد از سازگاری خوابیده.
تهی شدن سرنوشت همه چیز بود.
سرنوشت ما.

محدثه