‍ همه می دانند؛

‍ همه می‌دانند؛
من سال‌هاست چشم به راه کسی
سرم به کار کلمات خودم گرم است...

تو را به اسم آب؛
تو را به روح
و شن دریا؛
به دیدنم بیا !
مقابلم بنشین.
بگذار آفتاب
از کنار چشم‌های کهن‌سال من بگذرد...

من به یک نفر،
از فهم اعتماد محتاجم.

من از این همه نگفتنِ بی‌تو خسته‌ام!

خرابم !
ویرانم !