part16

ا/ت با دست‌های لرزون به میز پشت سرش تکیه داد. نفسش بالا نمی‌اومد. جونگکوک فقط چند سانتی‌متر باهاش فاصله داشت. گرمای بدنش توی اون فاصله کم، حس می‌شد.

— یه کلمه، ا/ت… فقط یه کلمه.

ا/ت با صدای لرزون گفت:
— تو… دیوونه‌ای…

جونگکوک با همون لبخند تاریک گفت:
— شاید… اما این دیوونه، همونی که می‌خوای رو برات فراهم می‌کنه.

ا/ت با خشم گفت:
— تو نمی‌تونی با من این کارو کنی!

جونگکوک صورتش رو نزدیک‌تر آورد.
— کی گفته؟

ا/ت با استیصال گفت:
— من… نمی‌تونم…

جونگکوک با لحن سرد و جدی گفت:
— اما باید.

ا/ت با خشم فریاد زد:
— چرا من؟! چرا پدر و مادرم رو وارد این بازی کردی؟!

جونگکوک لبخند زد.
— چون تو تنها کسی هستی که… ارزش این ریسک رو داره.

ا/ت با ترس نگاهش کرد. جونگکوک یه قدم عقب رفت. دست‌هاش رو توی جیبش گذاشت و با همون خونسردی همیشگی گفت:
— پس… جواب؟

ا/ت به سختی گفت:
— تو… واقعاً داری منو مجبور می‌کنی؟

جونگکوک لبخند زد.
— مجبور؟ نه… فقط دارم انتخاب‌هات رو محدود می‌کنم.

ا/ت با خشم گفت:
— تو… بیمار روانی‌ای!

جونگکوک با پوزخند گفت:
— شاید… اما تنها کسی که می‌تونه این بازی رو به نفع تو تموم کنه… منم.

چشم‌های ا/ت پر از اشک شد.
— چرا من… چرا لعنتی من؟!

جونگکوک آروم گفت:
— چون تو… یه طعمه خاصی.

ا/ت با صدای لرزون گفت:
— طعمه؟!

جونگکوک بهش خیره شد.
— باهوشی… قوی‌ای… اما آسیب‌پذیر. درست همونی که من می‌خوام.

ا/ت با بغض گفت:
— تو… هیولایی.

جونگکوک خندید.
— شاید… اما این هیولا، تنها کسیه که می‌تونه تو رو از این منجلاب بیرون بکشه.

ا/ت سرش رو به طرف دیگه چرخوند. اشک توی چشم‌هاش حلقه زد. جونگکوک آروم سرش رو نزدیک‌تر آورد.
— فقط بگو بله… و این کابوس تموم میشه.

ا/ت با بغض گفت:
— و اگه نه بگم؟

لبخند جونگکوک تاریک‌تر شد.
— پس بهتره آماده باشی برای از دست دادن عزیزهات.

ا/ت نفسش بند اومد. قلبش داشت توی سینه‌اش می‌ترکید.

جونگکوک عقب رفت.
— دو روز… فقط دو روز فرصت داری.

ا/ت با وحشت نگاهش کرد.
— چی…؟

جونگکوک برگشت، به سمت در رفت. قبل از اینکه از در خارج بشه، برگشت و گفت:
— منتظر جوابت هستم… خانم همسر آینده.

و بعد… رفت.

ا/ت روی زمین نشست. اشک‌هاش بی‌صدا روی صورتش جاری شد. قلبش داشت از جا کنده می‌شد.
— نه… نه… این… یه کابوسه…