می روم از دل سنگت نفسی تازه کنی

می روم از دل سنگت، نفسی تازه کنی
تا جهان را به بلندای خود اندازه کنی

حرفی از عاطفه و عشق نگویی دیگر
شاید از سنگِِِِِدلی، نام، پرآوازه کنی

از در بسته و دیوار بلند دوری
آنچه در ذهن، به هم بافته ای، سازه کنی

هر کسی از دل و از عشق سخن می گوید
نشنوی، گوش خودت را در و دروازه کنی

سرنوشتی که خودت خواسته بودی را باز
بنویسی و بیارایی و شیرازه کنی

می روم دور بمانم که تو شاید کمتر
خسته از دیدن من باشی و خمیازه کنی

می روم از دل سنگت، نفسی تازه کنی