ای ﻏﻨﭽﻪ ی ﺧﻨﺪان ﭼﺮا ﺧﻮن در دل ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ای ﻏﻨﭽﻪ ی ﺧﻨﺪان ﭼﺮا ﺧﻮن در دل ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﺧﺎری ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﻨﺪی و ﻣﺎ را ز ﺳﺮ وا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

از ﺗﯿﺮ ﮐﺠﺘﺎﺑﯽ ﺗﻮ آﺧﺮ ﮐﻤﺎن ﺷﺪ ﻗﺎﻣﺘﻢ
ﮐﺎﺧﺖ ﻧﮕﻮن ﺑﺎد ای ﻓﻠﮏ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺪ ﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ای ﺷﻤﻊ رﻗﺼﺎن ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ آﺗﺶ ﻣﺰن ﭘﺮواﻧﻪ را
ﺑﺎ دوﺳﺖ ﻫﻢ رﺣﻤﯽ ﭼﻮ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻣﺪارا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﺑﺎ ﭼﻮن ﻣﻨﯽ ﻧﺎزک ﺧﯿﺎل اﺑﺮو ﮐﺸﯿﺪن از ﻣﻼل
زﺷﺖ اﺳﺖ ای وﺣﺸﯽ ﻏﺰال ٬ ﻣﺎ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

اﻣﺮوز ﻣﺎ ﺑﯿﭽﺎرﮔﺎن اﻣﯿﺪ ﻓﺮداﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ
اﯾﻦ داﻧﯽ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ای ﻏﻢ ﺑﮕﻮ از دﺳﺖ ﺗﻮ آﺧﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪن
در ﮔﻮﺷﻪ ی ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﺎ را ﺗﻮ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

ﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎرا ﺑﻠﺒﻼن دﯾﺪﯾﻢ ﺑﺮ ﻃﺮف ﭼﻤﻦ
ﺷﻮر اﻓﮑﻦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻦ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻏﻮﻏﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ

شهریار