رمان
#رمان
#یادت_باشد
#پارت_شانزدهم
#شهید_حمید_سیاهکالی
گفتم : «این همه تأمل برای همین بود؟ من که نظرم رو همون دیروز گفتم. همه فامیل های سمت مادری من مهریه بالای 500 تا سکه دارن، باز من خوب گفتم 300 سکه. 200 تا به شما تخفیف دادم. شما هم قبول کن خیرشو ببینی!» هیچ حرفی نزد. از روز اول که با هم صحبت کردیم همین رفتار را داشت، فقط می خواست من راضی باشم. این رفتار برایم خیلی باارزش بود.
بعد از کلی سبک سنگین کردن، یک حلقه متوسط خریدم؛ گرمی صد و چهارده هزار تومان که سر جمع ششصد هزار تومان شد. موقع برگشت از حمید خواستم پیاده برگردیم. دوست داشتم با هم صحبت کنیم، بیشتر بشناسمش؛ این طور حس آرامش بیشتری پیدا می کردم.
از بازار تا چهار راه نظام فقط پیاده آمدیم. حمید دنبال مغازه آبمیوه فروشی بود که من را مهمان کند، اما هر چی جلوتر می رفتیم چیزی پیدا نمیکردیم. گفت : «اینجا یه مغازه نداره آدم بخواد خانمش رو مهمون کنه؟» خندیدم و گفتم : « خب این خیابون همش الکتریکیه، کی میاد اینجا آبمیوه فروشی بزنه ؟»
مغازه های الکتریکی را که رد کردیم، نزدیک منبع آب خیابان سعدی بالاخره ابمیوه فروشی پیدا کردیم. حسابی خودش را به خرج انداخت دو تا بستنی به همراه آب طالبی و آب هویج خرید. آب معدنی هم خرید.
من با لیوان کمی آب خوردم. به حمید گفتم : «از نظر بهداشتی نظر بعضیا اینه که آب رو باید توی لیوان شخصی بخوریم، ولی شنیدم یکی از علما سفارش کردن برای اینکه محبت توی زندگی ایجاد بشه خوبه که زن و شوهر توی یه لیوان آب بخورن.»
تا این را گفتم، حمید لیوان خودش را کنار گذاشت و لیوانی که من با آن آب خورده بودم را پر کرد. موقع آب خوردن خجالت می کشید، گفت: «میشه بهم نگاه نکنی من آب بخورم؟» می خواستم اذیتش کنم. از او چشم بر نداشتم. خنده اش گرفته بود. نمی توانست چیزی بخورد. گفتم: «من رو که خوب می شناسید، کلا بچه شیطونی هستم.» بعد هم شروع کردم به گفتن خاطرات بچگی و بلاهایی که سر خواهر کوچک ترم می آوردم. گفتم: «یادمه بچه که بودم چنگال رو می زدم توی فلفل و به فاطمه که دوسال بیشتر نداشت می دادم. طفلی از همه جا بی خبر چنگال رو می ذاشت داخل دهانش، من هم از گریه آبجی کیف می کردم!» خاطرات و شیطنت های بچگی را که گفتم، حمید به شوخی و خنده گفت: «دختر دایی، هنوز دیر نشده. شتر دیدی ندیدی! میشه من با شما ازدواج نکنم؟» گفتم: «نه، هنوز دیر نشده! نه به باره، نه به دار! برید خوب فکرتون رو بکنین، خبر بدین.» بعد از خوردن بستنی، با این که خسته شده بودم، ولی باز پیاده راه افتادیم. حسابی سر دل صحبت هایش باز شده بود، گفت: «عیدها که می اومدیم خونتون دوست داشتم در اتاق رو باز کنی بیای بیرون که ببینمت. وقتی نمی اومدی. حرصم می گرفت، ولی از خونتون که در می اومدیم، ته دلم می دیدم که از کارت خوشم اومده، چون بیرون نیومدی که نا محرم تو رو ببینه». راست می گفت. عادت داشتم وقتی نا محرمی به خانه ما می آمد از اتاقم بیرون نمی آمدم. برایم جالب بود بدانم عکس العمل حمید وقتی بار اول جواب منفی دادم چه بوده. پرسیدم : «وقتی شنیدین من جواب رد دادم چی شده؟» حمید آهی کشید و گفت: «دست رو دلم نزار. من بی خبر از همه جا وقتی این حرف ها رو شنیدم از اتاق بیرون اومدم از مادرم پرسیدم شما مگه کجا رفته بودین؟ این حرف هابرای چیه؟ مامان هم داستان رو تعریف کرد که رفتیم خونه دایی تقی، ولی فرزانه جواب رد داد
#یادت_باشد
#پارت_شانزدهم
#شهید_حمید_سیاهکالی
گفتم : «این همه تأمل برای همین بود؟ من که نظرم رو همون دیروز گفتم. همه فامیل های سمت مادری من مهریه بالای 500 تا سکه دارن، باز من خوب گفتم 300 سکه. 200 تا به شما تخفیف دادم. شما هم قبول کن خیرشو ببینی!» هیچ حرفی نزد. از روز اول که با هم صحبت کردیم همین رفتار را داشت، فقط می خواست من راضی باشم. این رفتار برایم خیلی باارزش بود.
بعد از کلی سبک سنگین کردن، یک حلقه متوسط خریدم؛ گرمی صد و چهارده هزار تومان که سر جمع ششصد هزار تومان شد. موقع برگشت از حمید خواستم پیاده برگردیم. دوست داشتم با هم صحبت کنیم، بیشتر بشناسمش؛ این طور حس آرامش بیشتری پیدا می کردم.
از بازار تا چهار راه نظام فقط پیاده آمدیم. حمید دنبال مغازه آبمیوه فروشی بود که من را مهمان کند، اما هر چی جلوتر می رفتیم چیزی پیدا نمیکردیم. گفت : «اینجا یه مغازه نداره آدم بخواد خانمش رو مهمون کنه؟» خندیدم و گفتم : « خب این خیابون همش الکتریکیه، کی میاد اینجا آبمیوه فروشی بزنه ؟»
مغازه های الکتریکی را که رد کردیم، نزدیک منبع آب خیابان سعدی بالاخره ابمیوه فروشی پیدا کردیم. حسابی خودش را به خرج انداخت دو تا بستنی به همراه آب طالبی و آب هویج خرید. آب معدنی هم خرید.
من با لیوان کمی آب خوردم. به حمید گفتم : «از نظر بهداشتی نظر بعضیا اینه که آب رو باید توی لیوان شخصی بخوریم، ولی شنیدم یکی از علما سفارش کردن برای اینکه محبت توی زندگی ایجاد بشه خوبه که زن و شوهر توی یه لیوان آب بخورن.»
تا این را گفتم، حمید لیوان خودش را کنار گذاشت و لیوانی که من با آن آب خورده بودم را پر کرد. موقع آب خوردن خجالت می کشید، گفت: «میشه بهم نگاه نکنی من آب بخورم؟» می خواستم اذیتش کنم. از او چشم بر نداشتم. خنده اش گرفته بود. نمی توانست چیزی بخورد. گفتم: «من رو که خوب می شناسید، کلا بچه شیطونی هستم.» بعد هم شروع کردم به گفتن خاطرات بچگی و بلاهایی که سر خواهر کوچک ترم می آوردم. گفتم: «یادمه بچه که بودم چنگال رو می زدم توی فلفل و به فاطمه که دوسال بیشتر نداشت می دادم. طفلی از همه جا بی خبر چنگال رو می ذاشت داخل دهانش، من هم از گریه آبجی کیف می کردم!» خاطرات و شیطنت های بچگی را که گفتم، حمید به شوخی و خنده گفت: «دختر دایی، هنوز دیر نشده. شتر دیدی ندیدی! میشه من با شما ازدواج نکنم؟» گفتم: «نه، هنوز دیر نشده! نه به باره، نه به دار! برید خوب فکرتون رو بکنین، خبر بدین.» بعد از خوردن بستنی، با این که خسته شده بودم، ولی باز پیاده راه افتادیم. حسابی سر دل صحبت هایش باز شده بود، گفت: «عیدها که می اومدیم خونتون دوست داشتم در اتاق رو باز کنی بیای بیرون که ببینمت. وقتی نمی اومدی. حرصم می گرفت، ولی از خونتون که در می اومدیم، ته دلم می دیدم که از کارت خوشم اومده، چون بیرون نیومدی که نا محرم تو رو ببینه». راست می گفت. عادت داشتم وقتی نا محرمی به خانه ما می آمد از اتاقم بیرون نمی آمدم. برایم جالب بود بدانم عکس العمل حمید وقتی بار اول جواب منفی دادم چه بوده. پرسیدم : «وقتی شنیدین من جواب رد دادم چی شده؟» حمید آهی کشید و گفت: «دست رو دلم نزار. من بی خبر از همه جا وقتی این حرف ها رو شنیدم از اتاق بیرون اومدم از مادرم پرسیدم شما مگه کجا رفته بودین؟ این حرف هابرای چیه؟ مامان هم داستان رو تعریف کرد که رفتیم خونه دایی تقی، ولی فرزانه جواب رد داد
۳.۴k
۰۳ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.